تاریخچه کشور کانادا

علی رغم تعهد انگلیسی‌ها دراحترام به حقوق ایالات متحده آمریکا، روابط میان آن‌ها از اوایل دهه 180، با تشنج همراه بود. گروهی از سیاستمداران آمریکایی خواهان جنگ برای استقلال در برابر انگلیس برای بار دوم شدند. همانطور که مورخین گفتند “این جنگی بود که هیچ پیروزی نداشت” چرا که پس از دو سال جنگ دو طرف صلح کرده و هیچ یک به قلمرو گسترده تری دست نیافتند.

همچنین بخوانید: حقایق جالب در مورد کانادا

در دهه1830، کانادایی‌ها وارد دورانی از ناآرامی‌های سیاسی شدند. در این کشمکش‌ها، گروهی کاملا سازمان‌یافته از اصلاح‌طلبان، که عمدتا متخصصان طبقه متوسط ​​فرانسه و کاتولیک بودند، علیه فساد و حاکمیت استبدادی قیام کرده و در نهایت پیروز شدند. در سال 1838، یک سیاستمدار انگلیسی به نام لرد دورهام (1840-1792) به عنوان فرماندار اضطراری کانادای علیا و سفلی منصوب شد و گزارش مشهوری درباره وضعیت سیاسی مستعمرات نوشت.

وی اعلام نمود که کانادا برای حل مشکلات خود به یک نظام سیاسی دموکرات‌تر نیاز دارد. وی به عنوان راه‌حل، پایان حمایت دولت از سنت‌های مختلف فرانسه -از جمله حمایت رسمی از زبان فرانسوی- و ادغام كانادای علیا و كانادای سفلی به یك مستعمره واحد تحت نظارت سیستم پارلمانی مناسب به سبك انگلیس را پیشنهاد داد. در سال 1841، انگلیس قانون اتحادیه را تصویب کرد که باعث ایجاد جامعه‌ی متحد کشور کانادا شد و دیدگاه دورهام تحقق یافت.

از 1841 تا 1867، به دنبال تصویب قانون اتحاد برای شکل‌گیری کانادا‌ی مستقل، پارلمان مشترک جدیدی تاسیس شد که در آن کانادایی‌های انگلیسی و فرانسوی به سرپرستی دو دادستان کل (که بعضا “نخست وزیرهای مشترک” نامیده می‌شوند) به تعداد مساوی حق رای داشتند. اما فرانسوی‌ها از این پارلمان حمایت نکرده و مدام در حال کارشنی بودند.

در این میان، از سال 1861 تا 1865، ایالات متحده بر سر قانونی بودن برده داری بین ایالات شمالی و جنوبی خود یک جنگ داخلی تلخ داشت. دولت انگلیس برای تضعیف قدرت ایالات متحده، از سیستم برده داری در جنوب حمایت می‌کرد.

در اواسط قرن نوزدهم، انگلیس بیشتر مشغول به گسترش امپراتوری خود در هند و آسیا شد و علاقه خود را نسبت به امور کانادا به شدت از دست داد. این باعث شد سیاستمداران کانادایی به راه‌حل‌هایی جدید برای مشکلات سیاسی خود برسند و در دهه 1860 برخی از سیاستمداران تلاش برای ایده ادغام کل مستعمرات باقی مانده انگلیس در آمریکای شمالی در یک کنفدراسیون استعماری مستقل و خودگردان را شروع کردند. در نتیجه این تلاش‌ها قرارداد کنفدراسیون در 1867، نوشته شد و به تصویب اعضا‌ی پارلمان رسید.

سیاستمداران با الهام از قانون اساسی ایالات متحده، سرانجام توافق کردند که کنفدراسیون آن‌ها باید یک دولت فدرال واحد داشته باشد که توسط پارلمان منتخب و نخست وزیر اداره می‌شود.  اما همچنین اجازه می‌دهد هر کلونی عضو پارلمان محلی، نخست وزیر خود را نیز حفظ کند. دولت فدرال با داشتن قدرت تدوین کلیه قوانین کیفری و تنظیم موارد دارای اهمیت ملی مانند ارز، تجارت و مهاجرت قدرتمند خواهد بود ، در حالی که مستعمرات یا همان استان‌ها، کنترل کامل بر امور محلی آموزش ، دارایی و منابع طبیعی را حفظ خواهند کرد.

همچنین درباره پرچم کانادا بخوانید!

اگرچه امروز مردم کانادا اول ژوئن را به عنوان روز رسمی کانادا جشن می‌گیرند اما به حقیقت پیوستن یک دولت دموکرات مستقل در سال 1867 به این آسانی نبود. در شرایطی‌که به دنبال تصویب توافق کنفدراسیون، کانادا تا حد بسیار زیادی به خود متکی بود اما همچنان دولت انگلستان در این کشور قدرت زیادی داشت.

اولین نخست‌ وزیر کانادا یک اسکاتلندی به نام جان مک‌ دونالد(1815-1891) بود که به عنوان یک سیاست‌مدار برجسته‌ی محافظه‌کار شناخته می‌شد. او خواهان کانادایی بزرگتر بود و مشتاقانه قصد داشت که مرزهای کنفدراسیون را از همه جهات گسترش دهد. وی این اقدام را با برنامه ساخت یک راه‌‌آهن غول پیکر فرا‌ قاره‌ای آغاز نمود. این راه‌آهن اقیانوس آرام را به اقیانوس اطلس متصل می‌کرد.

در نتیجه این اقدامات گسترش طلبانه، در سال 1870، دولت موقت منطقه مانیتوبا‌ی انگلیس در کانادا که در نواحی غربی آمریکا‌ی شمالی قرارداشت، پذیرفت که پنجمین استان کانادا باشد. به دنبال آن منطقه بریتیش کلمبیا و دوسال بعد جزیره پرنس ادوراد آیلند به عنوان ششمین و هفتم استان‌‌های دولت جدید کانادا شناخته شدند.

در سال 1905، آلبرتا به عنوان استان هشتم و ساسکاچوان به عنوان نهمین استان شناخته شد. در این زمان دیگر کانادا تبدیل به سرزمینی پهناور با مرزهای گسترده شده بود.

درباره جشن های کانادا بخوانید.

مردم کانادا در ابتدا ملتی کشاورز، ماهیگیر، چوب‌بُر و بازرگان خز بودند اما با آغاز قرن بیستم شاهد تحولات گسترده در جامعه کانادا بودیم. با استقرار استان‌های جدید، شهرهای جدید شروع به شکوفایی کردند و در دهه 1910 نیمی از مردم کانادا به جای زندگی در روستاها برای اولین بار در شهرها زندگی می‌کردند.

همراه با توسعه ماشین آلات جدید در اواخر قرن نوزدهم در دوره ناآرام مدرنیزاسیون معروف به انقلاب صنعتی، مردم کانادا شاهد رشد چشمگیری در کارخانه‌های مستقر در شهر بودند. منابع طبیعی خام کانادا اکنون در حال تبدیل شدن به محصولات مفید مانند چوب، منسوجات و گوشت بود. انقلاب صنعتی در کانادا منجر به ایجاد فرصت‌های شغلی متعدد برای مردم شد و آن‌ها را از کار کردن در مزارع دور ساخت.

همراه با پیشرفت اقتصادی روزافزون کانادا شاهد هجوم گسترده مهاجران، با هدف اسکان در بخش‌های غیر مسکونی غرب کانادا بودیم که به تغییر ساختار بنیادی قومی کشور منجر شد. در آن زمان ساکنان کانادا دیگرانگلیسی یا فرانسوی نبودند بلکه تعداد زیادی از کانادایی‌ها اکنون ایرلندی، ایتالیایی، لهستانی، اوکراینی، هلندی یا اسکاندیناویایی و حتی چینی یا ژاپنی بودند.

در سال 1914، آلمان به بلژیک حمله کرد و به دلیل اتحادی که انگلیس و بلژیک در آن زمان داشتند، انگلیس مجبور به جنگ با آلمان شد. این یک جنگ گیج کننده بود و ارتباط چندان واضحی با کانادا نداشت، اما از همه مستعمرات انگلیس و کشورهایی که انگلیس در آن ها نفوذ داشت، انتظار می‌رفت که در کنار انگلیس بجنگند. ساکنان فرانسوی-کانادایی کبک از مشارکت در این جنگ خشمگین بودند و با تلاش‌های دولت فدرال برای تحمیل پیش‌نویس ملی مخالفت کردند.

بیش از 650،000 کانادایی در اروپا می‌جنگیدند که اکثرا اجدادی انگلیسی داشتند. نخست وزیر وقت کانادا، رابرت بوردن (1854-1937) از پشتیبانان جنگ دوشادوش انگلیس بود، اما به طور همزمان نسبت به احساس حق استعمار لندن در مورد خدمت به نیروهای استعماری شک داشت. در هر صورت، سربازان کانادایی در جنگ جهانی اول عملکرد فوق العاده‌ای داشتند و بیش از 3000 نفر از آنان در این جنگ کشته شدند.

پس از جنگ جهانی اول، سیاست‌ مداران ثروتمند کانادایی، با حمایت دولت‌های دیگر مستعمرات خودگردان سفید بریتانیا مانند استرالیا، ایرلند، نیوزیلند و آفریقای جنوبی، خواهان استقلال بیشتر در برابر دولت انگلستان شدند. در سال 1926، در كنفرانسی که در لندن با حضور همه نخست وزیران دولت‌‌های استعماری برگزار شد، دولت‌های استعماری ادعا کردند که اکنون دارای قدرتی برابر با دولت انگلیس هستند و توانایی استقلال همه جانبه دارند.

در سال 1931، پس از مذاکرات بیشتر، پارلمان انگلیس قانونی را به نام “اساسنامه وست مینستر” تصویب کرد که به طور رسمی توانایی انگلیس را در وضع قوانین برای کانادا منحل نمود. در این زمان بود که کانادا استقلال رسمی خود را به دست آورد.

پس از رونق اقتصادی کوتاهی در دهه 1920، فروپاشی اقتصادی شدید و جهانی (که رکود بزرگ نامیده می‌شود)، در دهه 1930 کانادا را سخت تحت تاثیر قرار داد و میلیون‌ها نفر بیکار و دچار فقر شدید شدند. در همین زمان رادیکالیسم اقدامات خود را آغاز نمود. اعتراضات اولیه فمینیستی حق رای در انتخابات کانادایی را برای زنان کانادایی به ارمغان آورد و فعالان صنفی که شروع به استفاده از حق اعتصاب خود کردند، به لغو کار کودکان و تامین امنیت کارخانه‌ها کمک کردند.

همزمان با این تحولات اجتماعی در کانادا، در سال 1939، انگلیس مجددا به آلمان اعلان جنگ کرد و اگرچه كانادا دیگر به عنوان یک مستعمره موظف به مشارکت در جنگ نبود، اما احساسات طرفداری انگلیس در این كشور همچنان پابرجا بود. دولت نخست وزیر مکنزی کینگ (1874-1950) یک هفته بعد اعلامیه حمایت جنگ علیه آلمان را تصویب کرد و نیروهای کانادایی بار دیگر به اروپا اعزام شدند.

هنگامی که انگلیس در سال 1941 به ژاپن، متحد آسیایی آلمان اعلان جنگ داد، کانادا مجددا پیروی کرد و درگیری تا اقیانوس آرام گسترش یافت. در خلال جنگ جهانی دوم بیش از یک میلیون کانادایی در نیروهای مسلح کشورشان خدمت کردند. پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945، کانادایی‌های ژاپنی تبار علیه اقدامات دولت در خلال جنگ جهانی دوم در کانادا اعتراض کردند که این عمل یکی از تاریک‌ترین برهه‌های تاریخی کانادا را رقم زد.

زمانی که اعتراضات ژاپنی‌ها به اوج خود رسید، با تصمیم نخست وزیر کینگ در سال 1942 همه شهروندان ژاپنی‌تبار جمع‌‌آوری شده و به  اردوگاه‌های کار اجباری در جوامع روستایی به دور از سایر شهروندان سفیدپوست تبعید شدند. دولت کانادا رسماً در سال 1988 بابت این تصمیم از ژاپنی‌ها عذرخواهی کرد.

ساکنان فرانسوی زبان کبک از زمان تسخیر سرزمین خود توسط انگلیسی‌ها در سال 1759، تلاش کردند فرهنگ کانادا را در برابر فشار انگلیسی‌ها حفظ نمایند. این خصومت و ناامنی به مدت 200 سال، در قالب یک جامعه فوق العاده محافظه کار، به شدت کاتولیک، تا حد زیادی فئودالی و کشاورزی که از بسیاری از مدرنیزاسیون‌های رخ داده در سایر استان‌‌های کانادا به دور مانده بود، ایفا‌ی نقش می‌ کرد.

بیشتر ثروت این استان در دست چند خانواده ثروتمند انگلیسی بود. پس از مرگ موریس دوپلسیس (1959-1890)، نخست وزیر فوق‌محافظه کار کبک، جامعه فرانسوی‌ زبان کانادا مرحله‌ای جدید را تجربه کرد که تحت عنوان “انقلاب آرام” شناخته می‌شود. در این دوران نسل جدیدی از سیاستمداران و متخصصان تحصیل کرده شروع به نوسازی استان کبک کردند. پس از دهه 1960، کبک سکولارتر و صنعتی‌تر شده بود، در حالی‌که بسیاری از مشاغل جدید ثروت بیشتری را در اختیار فرانسوی زبانان کانادایی قرار داد.

این ایده که کبک بیش از حد متفاوت از بقیه کاناداست و باید به عنوان یک کشور مستقل از توانایی بالقوه خود استفاده کند، پس از جنگ رواج بیشتری یافت. در طی دهه 1960، گروهی تروریستی موسوم به جبهه آزادسازی کبک ده‌ها بمب را در ساختمان‌های دولتی و سایر اهداف برجسته در سراسر استان منفجر کردند.

دولت جدایی طلب کبک، به رهبری نخست وزیر رنه لوزک (1922-1987)، در سال 1976 برسرکار آمد و همه‌پرسی جدایی کبک از کانادا در سال 1980 برگزار شد. اگرچه این همه‌‌پرسی شکست خورد، اما پویایی روابط کانادا و کبک برای همیشه تغییر کرد.

پس از برسرکار آمدن پیتر ترودو به عنوان نخست وزیر در سال 1968، تنش‌ها میان استان کبک و سایر استان‌های کانادا کاهش یافت. ترودو که خودش اصالاتا کبکی بود، اعتقاد داشت که با توجه به حمایت قانون اساسی کانادا از فرهنگ و زبان فرانسوی کبک، می‌توان ارتباط صلح‌آمیزی میان این استان و سایر مناطق برقرار نمود.

در نتیجه سال‌‌ها مذاکرات طولانی با دولت مردان فدرالی سایر استان‌ها به همت پیتر ترودو، قانون اساسی جدید کانادا در سال 1982 تصویب شد که در نهایت منجر به تدوین منشور حقوق اساسی شهروندی همه کانادایی‌ها و داشتن حق آزادی بیان شد. در قانون اساسی جدید، کانادا یک کشور دو زبانه فرانسوی-انگلیسی معرفی شد.

درباره سیستم سیاسی در کانادا بیشتر بدانید.

با آغاز قرن بیست و یک، شاهد ثبات در وضعیت سیاسی کانادا پس از دو دهه آشفتگی هستیم. بسیاری از جنبش‌های سیاسی و اختلافات داخلی که در قرن نوزدهم وجود داشت، به دلیل بهبود اوضاع اقتصادی به سادگی از بین رفتند. جدایی‌طلبی کبک دیگر بحثی پرطرفدار نیست و امروز تصور سومین همه‌پرسی برای جدایی، دیگر کاملا دور از ذهن به نظر می‌رسد و بحث‌ها حتی در خود کبک بیشتر حول سایر موضوعات است.

مهم‌ترین بحث مربوط به اصلاح قانون اساسی کانادا است. از جمله مهم‌ترین موضوعات مورد توجه در عملکرد نظام سیاسی کانادا در جامعه امروز می‌توان به نابرابری اقتصادی اشاره نمود. از سویی دیگر مهاجرت گسترده مردم سایر کشورها به کانادا، تنوع نژادی را ایجاد کرده است که تنش‌هایی به همراه دارد.

قسمت عمده‌ای از جریان انسانی کانادا امروزه از آسیا، آفریقا و خاورمیانه وارد می‌شود. تنش‌های جدید ناشی از ادیان و شیوه‌های فرهنگی ناآشنا و همچنین ترس از اشکال جدید نژادپرستی و تعصب، آرمان سنتی کانادا را برای یک جامعه صلح‌آمیز و چند فرهنگی به چالش می‌کشد.

تاثیرات تغییرات اقلیمی ایجاد شده توسط بشر یکی دیگر از نگرانی‌های مداوم بوده و اکنون مسائل زیست محیطی به عنوان یکی از موضوعات اصلی بحث سیاسی کانادا مطرح شده است. کانادا که صنایع سنتی آن مبتنی بر استخراج منابع طبیعی است، تا چه حد می‌تواند به تعادل عملی بین دفاع از طبیعت و محافظت از منافع اقتصادی دست یابد؟

انقلاب اطلاعاتی اوایل قرن بیست و یکم که ازاواخر دهه 1990 شروع شده بود، تغییرات عظیمی را در زندگی کانادایی‌ها ایجاد کرد. زیرا کامپیوترهای شخصی، تلفن‌های همراه و اینترنت در طی تنها چند سال تبدیل به ملزومات زندگی شهروندان کانادایی شدند. همانطور که آغاز قرن بیستم انواع جدیدی از کار را از طریق رشد کارخانه‌ها و ماشین‌آلات معرفی کرد، قرن جدید نیز ایجاد مشاغل جدید در زمینه‌های ناشناخته‌ای مانند برنامه نویسی کامپیوتر، مدیریت وب‌ سایت و تجارت آنلاین به همراه داشت.

امروز کانادا به دلیل جذب گسترده متخصصان علم فناوری، کامپیوتر و بیوتکنولوژی در عرصه‌های شغلی و کرسی‌‌های دانشگاهی یکی از پیشگامان پیشرفت فناوری و علوم وابسته به آن در جهان است.

تراست مفتخر است که مشتریان خود را با رضایت کامل به سوی مقصد خود راهی کند. می‌توانید صفر تا صد کار مهاجرت خود را به مشاور مهاجرت و مشاوران متعهد و پیگیر بسپارید و دیگر هیچ نگرانی از این بابت نداشته باشید. برای تماس با کارشناسان و گرفتن مشاورۀ تخصصی می‌توانید همین الان جلسۀ خصوصی رزرو کنید.