تجربه تحصیل پرستاری در کانادا

منم سلام میکنم خدمت همه دوستان و امیدوارم صحبت هایی که میکنیم حداقل یه ذره به اطلاعات بچه ها اضافه کنه و راهنمایی خوبی باشه.

من اصالتا بروجردی هستم ولی از سه چهار سالگی اومدیم تهران و تا زمانی که مدرک لیسانس رو گرفتم تهران بودم، الان هم که کانادا هستم. رشته ی خودم لیسانس پرستاری بوده در دانشگاه شهید بهشتی تهران. ۴ سال درس رو که تموم کردم، چند ماه طرحم رو گذروندم، چند ماهی هم جای دیگه کار کردم و حدودا یک سال و نیم بعد از لیسانس هم کارهام درست شد و اومدم کانادا.

اینجا خیلی انتخابی نبود. بر عکس رشته های مهندسی که خیلی آپشن دارن و خیلی دستشون باز هست برای ایالت ها و کالج های مختلف، متاسفانه پرستاری این شرایط رو نداره و خیلی گزینه های معدودی وجود داره برای ورود. الان این رشته که من اومدم میشه گفت جزء تک و توک رشته هایی هست که وجود داره، ولی صرفا میخوام بگم که گزینه ی دیگه ای اون موقع که من اقدام کردم نبود، اما الان انگار چندتا کالج دارن این راه رو دوباره باز میکنن.

سخت گذشت. اصل مهاجرت یک شوک خیلی بزرگی هست. اینکه شما دوستان و خانواده و فرهنگ رو بعد از بیست و چند سال بزاری بری خیلی سخت هست، ما در کنار این شرایط، کرونا رو هم داشتیم و بحث قرنطینه و آزمایش دادن ها. من حدودا ۴ ماه و نیم یا ۵ ماه هست که اومدم. اون روز اولین شوکی که به آدم وارد میشه اینه که شما با کسی صحبت میکنی که فقط انگلیسی میفهمه. وقتی توی کلاس زبان هستی میدونی اگه شخصی منظورت رو متوجه نشه آخرش فارسی بهش میگی، ولی یه دفعه میای اینجا و آفیسر مرزی کانادا خیلی جدی با شما انگلیسی صحبت میکنه و فکر میکنم اولین شوک همینه. روزی که من اومدم، سال جدید اینجا بود و همه تبریک میگفتن که چه روز خوبی داری وارد کشور میشی و آفیسر ها درسته که در بررسی مدارکت خیلی جدی بودن ولی آخرش با لبخند بهت خوش آمد می گفتن که به کشور ما خوش آمدی و امیدواریم دوسش داشته باشی. بنظرم اون لحظه ای که تنها وارد میشی این رفتار خوب خیلی تاثیر مثبت داره. من چون یه تغییر کالج داشتم، با یک رشته ی دیگه ویزا گرفتم. رشته ای که الان توش هستم یکمی دیر پیدا کردم، مجبور شدم که ویزا رو بگیرم، وارد بشم و بعد تغییر رشته بدم.

خیلی فرق داره، با اینکه خود اصل پرستاری در ایران هم خیلی سنگین بود یعنی ما ۶ روز هفته سر کلاس بودیم، ۳ روز تئوری و ۳ روز کارآموزی و واقعا خود ایران هم سنگین بود ولی اینجا درس خوندن متفاوت هست. هم از لحاظ خوبش و هم از لحاظ بدش. خوبی هاش اینه که معمولا توی رشته های علوم پزشکی در حدی که درس میدن انتظار دارن، یعنی خیلی بیشتر از اون چیزی که درس دادن و تمرین کردن توی اون دوران، از شما نمیخوان و اینکه پارت به پارت جلو میره، یعنی مثلا یه سری دروس رو میخونیم و تا اون قسمت امتحان میدیم، دوباره نصف بعدی ترم، کلا یه سری درس های دیگه می خونیم و اون قسمت ها رو امتحان میدیم، که درس ها و فشار رو کمتر میکنه. تفاوت اصلی ای که وجود داره اینه که اینجا خیلی جدی هستن یعنی اگه کسی بخواد از زیر درس خوندن در بره، مثلا یه تکلیفی رو بخواد از روی کسی بنویسه یا از سایتی کپی کنه، سریعا متوجه میشن. خیلی سر این مسائل حساس هستن به طوری که بار اول اخطار جدی و بار دوم اخراج هست.

این قسمتش چیز خیلی خاصی نمیخواد. اگه مسیری که من اومدم رو بخوان بیان که مسیر تحصیلی هستش و میتونم راجع به خوبی ها و بدی هاش صحبت کنم. اگه بخوام راجع به مسیر بگم، اینه که به یک سال سابقه پرستاری نیاز دارن، معدل حدود ۱۴ و یه آیلتس آکادمیک که زیر ۶ نباشه، قطعا هرچقدر بتونن مدرک آیلتس با نمره بالاتری ارائه بدن، شانس بیشتری دارن.

بله امتحان خاصی داره. خوبی ای که مسیر تحصیلی داره اینه که شما خیلی راحت میتونید وارد بشید و خیلی سریع به جای اینکه چند سال منتظر بشی تا امتیازات تکمیل بشه میتونی یک سال بعد از تحصیلت که گذشت و کار کردی وارد کشور بشی و تجربیاتت رو اینجا شروع کنی. تجربه کار کانادایی و اینکه بعنوان دانشجو وارد محیط بیمارستانی بشی خیلی فرق داره با اینکه یه دفعه با سیستم کاری وارد بشی و بخوای بری سر کار ، کلی ازت انتظار دارن و تنها بدی که میتونم برای درس تحصیلی بگم، هزینه های تحصیلی هستش. راجع به امتحانایی که بعدش هست، اینجا یک رشته دو ساله داریم که توی کالج گذرونده میشه، قسمتیش تئوری هست و قسمتیش کارآموزی هایی که توی آزمایشگاه ها و محیط های شبیه سازی شده انجام میشه و قسمت بزرگیش هم کارآموزی هایی که توی بیمارستان گذرونده میشه. بعد از این دو سال ما تازه RPN میشیم. توی این حالت میتونید برید توی بیمارستان کار کنید ولی نه تو تمام پوزیشن ها، برای مثال تو پوزیشن های مدیریتی نمیتونید کار کنید، ICU و CCU نمیتونید کار کنید. توی بخش ها و کارهای معمولی میتونید. حتی خود کانادایی ها و کسایی که توی خود کانادا هم لیسانس گرفته باشند برای اینکه RN بشن باید امتحانش رو بدن. یه امتحان دیگه هست که بحث اخلاقی هست و یه سری قوانین اخلاقی رو توی کار بررسی میکنه، این دو تا امتحان رو باید پاس کنن که امتحانای سختی هم نیست، RN حدود یک یا دو ماه درس خوندن نیاز داره که خود این دوره ای که الان من توش هستم، چند ماه آخرش باعث میشه که شما برای RN آماده بشین. آزمون دوم هم یه ذره سنگین تر هست و برای ما که روی بحث اخلاق توی ایران خیلی پا فشاری نشده، احتمالا سخت تر میشه ولی چیز خاصی نیست.

اگه کسی بحث تحصیلی مد نظرش هست مخصوصا توی کانادا، همین امروز واقعا اقدام کنه. هر هزار تومنی که دلار داره جابجا میشه مطمئن باشید شما به اون سرعت نمیتونید در ایران درآمد کسب کنید مگر اینکه یه سری شغل های خاص داشته باشید. ما حدود ۱۶۰۰۰ دلار سالیانه هزینه تحصیلمون هست و هزینه ی کالج که جمعا توی دو سال حدود ۳۲ تا ۳۳ هزار تا میشه. حدود ۳۰ هزار دلار هم برای اثبات تمکن مالی نیاز داریم. یعنی روزی که برای ویزا اقدام می کنید باید این ۳۰۰۰۰ تا رو بتونید نشون بدید و بصورت نقدی توی حساب باشه که بتونید تمکن بگیرید و آفیسر رو قانع کنید که شما میتونید هزینه هاتون رو کاور کنید. هزینه زندگی هم میشه گفت اینجا از حدود ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰یا ۱۳۰۰ ماهیانه هستش و خیلی بستگی به لایف استایل شما داره و اینکه شما چه خونه ای انتخاب میکنید. مثلا می تونید با هم خونه زندگی کنید یا یه خونه ای هست که ۸ تا اتاق داره و شما یه اتاقش رو فقط اجاره کنید با ماهی ۵۰۰ یا ۵۵۰ دلار، خونه ای هم هست ماهیانه ۱۳۰۰ دلار، یک آپارتمان یک خوابه تنها. به صورت میانگین و چیزی که بچه ها در یه شرایط خوب زندگی می کنن و قابل قبول هست بین ۱۰۰تا ۱۲۰۰ یا ۱۳۰۰ دلار هست که کارهای دانشجویی میتونه تا حدودی کاور کنه. یکی از نکات مثبت رشته همینه که با این که این رشته کلی کلاس عملی و کار آموزی داره و من خودم روزی که اسم رشته رو دیدم گفتم حتما شهریه اش بالای ۲۰۰۰۰ تا هستش حداقل ، حدود ۱۵۰۰۰میشه و میشه گفت، این میانگین شهریه تمام دانشگاه ها است و چیز عجیبی نیست.

نه. تقریبا میشه گفت صفر هست و چیزی نیست. در بحث کالج میشه گفت هیچ فاندی وجود نداره. یه سری جوایز هست، مثلا اگه هر ترمی رتبه یک بشید، جایزه های ۱۰۰۰یا ۲۰۰۰ دلاری هست، ولی به دست آوردنشون خیلی سخته. در کل اینکه قبل از اومدن بتونید فاندی داشته باشید توی این قضیه وجود نداره، بیشتر فاندها توی مستر و دکتری وجود داره و کاور میشه.

یه قسمتی از کالج بحث خوشگذرونی هست و واقعا یه محیط آموزشی صرف نیست مثل دانشگاه، مبنای کالج اینه که بچه ها یه مهارتی برای زندگی یاد بگیرن و در کنارش باید چند بعدی باشن و برای همین هست که در محیط کالج میشه چیز های جالبی پیدا کرد. متاسفانه با کرونا همه چی بسته هست و ما نتونستیم بریم محیط کالج رو ببینیم ولی چیزی که تو تمام کالج ها وجود داره سالن های ورزشی هست که برای بچه ها رایگانه و سالن ها و زمین های ورزشی هست که به هر رشته ای علاقه داشته باشی میتونی بری مربی داشته باشی و تمرین کنی. یکی از امکانات دیگه یه کارت اتوبوس هست که از شهریه حساب میشه و میشه گفت نصف قیمت به بچه ها میدن که رفت و آمد شهریشون کاور میشه، خوابگاه جزو شهریه نیست و اصلا نمی صرفه. یه سری گروه ها هست که میتونید به چیزهایی که علاقه مندین جوین بشید و روشون تمرکز کنید. مثلا موسیقی و یا کارهایی مثل اختراع کردن که اتاق اختراع وجود داره و توش پرینتر سه بعدی هست و... . فستیوال ها و جشن های مختلف هست که در طول سال برگزار میشه. یه سری جشن ها هست که غذا و خوش گذرونی های مختلف داره.

اینجا سر شهریه یک بیمه دانشجویی به بچه ها داده میشه و جزء قوانین هست که همه باید داشته باشند. این بیمه یک سری چیزها رو کاور می کنه ولی معمولا در بحث های مختلف حدی داره و خیلی نرمال بخوایم بگیم اینه که معمولا چیز های اورژانسی رو کاور میکنه مثلا در یک سال می تونید چکاپ و آزمایش کامل خون داشته باشی و هر اتفاقی که برات بیفته و بخوای با آمبولانس بری بیمارستان تمام هزینه ها کاور میشه ، هر اتفاقی که اورژانسی باشه کاملا کاور میشه ولی در بحث دندان پزشکی یه ذره این ساپورت کمتر هست. توی این کالج دیدم انگار یه قسمتی از پر کردگی دندان رو هم کاور میکنه ولی بحث های زیبایی در هیچ زمینه ای کاور نمیشه و میشه یه بیمه تکمیلی هم اینجا با سالی حدود ۵۰۰ دلار گرفت که میشه گفت همه چی رو شامل میشه و تا حدودی هم میتونه ارزنده باشه چون اینجا هزینه های کارهای درمانی و دندون پزشکی خیلی زیاد هست.

کاری که بچه ها در مدتی که دانشجو هستن میتونن انجام بدن، ۲۰ ساعت در هفته هست و پارت تایم حساب میشه. چیزی که برای تمام دانشجوها و رشته ها که شامل پرستاری هم میشه، وجود داره اینه که هرکاری که مدرکی لازم نداشته باشه و کارفرما حاضر باشه شما رو ببره سر کار، میتونید انجام بدید. بچه ها توی رستوران های مختلف کار کردن، توی دفتر پلیس، اتش نشانی و ... . خیلی بازه ی گسترده ای هست ولی حقوق هاشون خیلی متفاوت نیست و چیزی حدود ۱۰ تا ۱۲ دلار در ساعت هست که با این حقوق میشه گفت به سختی میشه یا شاید بشه لب مرز هزینه های زندگی رو کاور کرد. خوبی که در پرستاری داریم اینه که درسته ما رو قبول ندارن ولی همین مدرک پرستاری که ارائه میدین به شما یه مدرک PSW رو میدن که میگه اینها پرستار نیستن ولی میشه گفت کار نگهداری از بچه ها و سالمندان رو انجام میدن. کار تخصصی نیست و اینجا برای اینکه PSW بشن یک سال میرن کالج درس میخونن. ولی خوبی که داره اینه که نسبت به خیلی از کارهای دیگه حقوقش بالاتره و از 18 دلار در ساعت شروع میشه. من 30 دلار در ساعت هم شنیدم که بسته به کارفرما و جایی که کار میکنی، داره. شما وقتی درس نمیخونی یعنی یه وقت هایی هست استراحت بین ترم ها یا تابستان هست که چند ماه تعطیل هست که در این مواقع میتونید 40 ساعت در هفته یعنی فول تایم کار کنید. یعنی اگر PSW فول تایم در هفته کار کنه، درآمد خیلی خوبی برای دانشجو میشه.

نه سختی همین دو سال هست. توی رشته پرستاری هم دیگه چالش زیادی در پیدا کردن کار نیست چون اینجا کمبود پرستار هست، من تقریبا هر روز برام پیام میاد که RPN یا RN استخدام میکنن و از بیمارستان ها درخواست میدن. درآمد پرستاری RPN کمتر هست و میشه گفت که از 60000 تا 80000 تا است ولی RN از 80000 تا 100000تا هست و دقیقا در سقف مالیاتی هست، یعنی درامد شما اگر از 100000 تا بیشتر بود یه دفعه خیلی ازش کم میشه ولی ما در سقف درامدی و در جایگاه خوبی هستیم و این یه نکته خیلی مثبت هست. اینجا کلا پرستارها خوب زندگی میکنن. پرستارها نسبت به کارهای دیگه، دستشون خیلی باز هست.