نکات طلایی برای گرفتن بالاترین نمره در تافل

سلام خدمت شما و مخاطبینتان. امیدوارم بتوانم تجربیات مفیدی در اختیار مخاطبان سایت شما بگذارم. بفرمایید. در خدمتتان هستم.

ببینید، نمره‌ی زبان یکی از بخش‌های اولیه و اساسی مهاجرت تحصیلی است و یکی از شرط‌های به‌قولی مینیمم و ریکوئرمنت‌دار اپلای است. یعنی وقتی شما این مرحله را نگذرانی، در بخش‌های بعدی هم به مشکل برمی‌خورید. دانشگاه‌های مختلف استانداردهای مختلف و نمره‌های مختلفی را می‌خواهند. حتی در دپارتمانهای مختلف یک دانشگاه هم این نمره متغیر است و لذا برای بیشتر کسانی که اپلای می‌کنند، اولین مرحله‌ی اپلای به‌دست آوردن نمره‌های زبان است. این نشان می‌دهد که نمره‌ی زبان در فرآیند اپلای چقدر مهم است.

ببینید، آزمون تافل یک آزمون در چهار بخش است: ریدینگ، لیسنینگ، رایتینگ و اسپیکینگ. خب خیلی به سطح اولیه‌ی افراد وابسته است. یعنی ممکن است یک نفر با سطح زبان خوب و قوی، با یک یا دو هفته خواندن بتواند نمره‌ی لازم را بیاورد، درحالی‌که یک نفر لازم باشد سه ماه بخواند. این تعیین سطح یعنی هر کسی نیاز دارد سطح اولیه‌ی خودش را بداند و این خیلی مهم است. در شروع اگر هر کسی در گرامر مشکل دارد، قطعاً باید برطرفش کند و مثلاً کتاب گرامر این یوز کتاب خوبی است. بعد از آن، بخش بعدی‌ای که خیلی مهم است، بخش وکب و لغات ماست. باید تا حد ممکن دامنه‌ی لغاتمان را بهبود دهیم. کتاب‌های به‌نسبت مفیدی وجود دارند، مثلاً کتاب استنشان وردینگ تافل که جزء کتاب‌های اولیه است که بیشتر اپلیکن‌ها شروع به خواندن می‌کند. بعد از آن چند تا کتاب تست داریم، یعنی کتاب‌هایی که، مثل خود آزمون، آزمون‌های مختلف را دارند و خب این‌ها، به‌مرور زمان، قبلاً خیلی بیشتر استفاده می‌شدند، مثل کتاب لانگمنريال مثل کتاب کمبریج. ولی الآن که آزمون‌های شبیه‌ساز تافل، که به‌اختصار تی‌پی‌او هم بین بچه‌ها رایج است، آمده است، خود همان خیلی کمک می‌کند و الآن منبع اصلی تافل است. چون مثل کنکورهای لیسانس و ارشد ما که شما فرض کنید یک کنکور را می‌خواهید بدهید، مثلاً بیست تا کنکور سال قبلی را می‌بینید، سؤالاتشان را حل می‌کنید و بعد کنکور می‌دهید. این چقدر به ما کمک می‌کند! این آزمون هم دقیقاً همین‌گونه است. این‌ها تافل‌های قبلی‌اند که بیشترش را چینی‌ها توانسته‌اند کرک کنند و بیرون بیاید و الآن یک نرم‌افزار شده است و تا الآن هم نزدیک ۵۵ تا ۶۰ آزمون قبلی تافل هستند. منبع اصلی خود آزمون همین است و خب اگر کسی در بخش خاصی نیاز داشته باشد، باید در آن مورد مثلاً کتاب‌های دیگر و بیشتری را بخواند. مثلاً کسی که در ریدینگ مشکل دارد، قطعاً باید وکب بیشتری بخواند یا برای لیسنینگ باید مثلاً از نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های بیشتری استفاده کند، مثل تتا، مثل لیسنینگ انگلیش و نرم‌افزارهای دیگر، که حالا خیلی وارد جزئیات حتی می‌تواند بشود. مثلاً توصیه‌ای که بچه‌ها در بخش لیسنینگ می‌کنند و وجود دارد، این است که شما اگر می‌خواهید یک لیسنینگ را گوش کنید، سرعت آدیو را بالاتر ببرید؛ مثلاً اگر در حالت عادی روی یک است، روی یک و یک‌دهم یا یک و دودهم بگذارید. این به‌مرور زمان باعث می‌شود گوش‌هایمان عادت کند و وقتی یک آدیوی معمولی را گوش می‌کنیم، خیلی بهتر بفهمیم.

اسپیکینگ تافل یک‌ذره معمولاً برای بچه‌های ایرانی‌ همیشه چالش‌برانگیزتر است، مخصوصاً برای کسانی که تمرین کرده باشند، کلاس نرفته باشند. خب می‌گویم، این هم حالا باید اشاره کنم که تافل تا قبل از سال ۲۰۱۹ به فرمت قدیم بود و بعد از آن مقداری از حجم سؤالات کاسته شد و به همان نسبت از زمان پاسخ‌دهی به سؤالات هم کاسته شد. قبلاً در اسپیکینگ شش سؤال داشتیم که دو تا سؤال ایندیپندنت بودند، یعنی مستقل بودند و چهار تا سؤال اینتگریتد بودند. درحالی‌که الآن عوض شده است و کل سؤالات چهار سؤال است و یک سؤال ایندیپندنت است و سه سؤال دیگر اینتگریتد است. توضیحی درمورد همین‌ها بدهم؛ در ایندیپندنت، که ما می‌گوییم مستقل، کاربر یک سؤالی را می‌خواند، معمولاً جنرال است و باید درمورد آن صحبت کند، معمولاً ۴۵ ثانیه است. ولی در سؤال‌های اینتگریتد مهارت‌های لیسنینگ و ریدینگ ما هم نیاز است و ما باید یک متن را بخوانیم، به یک متن دیگر گوش کنیم و درمورد موضوع صحبت کنیم.

ببینید، چند تا استیت اساسی وجود دارد. در مرحله‌ی اول، خب هر کسی به تمرین و تکرار بیشتر نیاز دارد و راهش همین است که ما همان سؤال‌های تافل را که در کتاب‌های قدیمی مثل آکسفورد کمبریج و غیره وجود دارد، در پی‌پی‌اوها همان‌ها را در لپ‌تاپ اجرا کنیم و خودمان وویسمان را ذخیره کنیم؛ چندین بار گوش کنیم و اشکالات خودمان را دربیاوریم. تا حدی با این روش می‌توانیم جلو برویم. راهکار دیگری که وجود دارد، شرکت در فیلیکسکاشن‌هاست و وقتی شما در چنین جمع‌هایی قرار می‌گیرید خیلی تأثیر مثبتی دارد. بعد از این مرحله و وقتی نزدیک آزمون می‌شویم، حالا اگر کسی کلاسی هم شرکت می‌کند، معمولاً آنجا در کلاس هم یک برهم‌کنشی شکل می‌گیرد و وقتی نزدیک آزمون می‌شویم، نیاز داریم وقتی سؤالات را جواب می‌دهیم، صدای خودمان ذخیره کنیم و آن را برای یک مصحح که می‌تواند یک استاد زبان باشد، یک نفر که تافل دارد باشد، یا کسی باشد که سطح زبان بالاتری از ما دارد، بفرستیم و او به ما فیدبک و کامنت بدهد و از این طریق عیب و ایراداتمان را برطرف کند.

ببینید دو بخش تافل، ریدینگ و لیسنینگ، توسط کامپیوتر تصحیح می‌شود. چون یک سؤالی است و یک جوابی هم دارد. مشخص است. ولی بخش اسپیکینگ و رایتینگ را افراد و اگزمینر تصحیح می‌کنند. خب در هر حالتی این می‌تواند وابسته به شخص باشد، یعنی نه خیلی زیاد، ولی می‌تواند تأثیر داشته باشد. یعنی یک اگزمینر می‌تواند تأثیر چندان زیاد نه، ولی خب تأثیر خوبی روی نمره‌ی ما بگذارد. به همین نسبت وقتی یک اگزمینری هر روز رایتینگ‌های خوبی را ببیند و سطح انتظارش را بالا ببرد، رایتینگ ما نسبت‌به شش ماه پیش قوی بوده است، ولی الآن ممکن است متوسط به‌نظر بیاید. می‌دانید چه می‌گویم؟ یعنی آن رایتینگ که قبلاً می‌توانست ۲۶ بیاورد، الآن ۲۴ می‌آورد. چون قاعدتاً رقابت بقیه‌ی رقیب‌ها هم روی نمره‌ی ما تأثیر دارد. چون وقتی همه در یک سطح بهتر و بیشتر تلاش کنند، ما اگر خودمان را افزایش و ارتقاء ندهیم ممکن است نتوانیم آن نمره‌ی کافی را بیاوریم. یکی از دلایلش به‌نظر من همین است که سطح بچه‌ها به‌مرور زمان بالا رفته است و بیشتر تمرین می‌کنند، تمپلیت‌های زیادی را می‌بینند و خب کسی که خیلی نتواند خوب تمرین کند و خودش را برساند ممکن است جا بماند.

ببینید، قبلاً شاید، مثلاً شش هفت-هشت سال پیش، بیشتر تافل کاغذی مرسوم بود. مثل کنکور بچه‌ها می‌رفتند یک آزمونی را روی کاغذ می‌دادند و بخش اسپیکینگ هم نداشت. به‌مرور زمان بعد از اینکه آزمون اینترنتی تافل، به‌اختصار آی‌دی‌تی، آمد، دیگر کم‌کم تمایل دانشگاه‌ها هم به‌ آزمون اینترنتی رفت. اینطور است که شما پشت سیستم کامپیوتر می‌نشینی سؤال‌ها می‌آید و جواب می‌دهید. قاعدتاً در این آزمون امکان بررسی اسپیکینگ شما هم وجود دارد، درحالی‌که در تافل کاغذی، که مثل کنکور بود، قاعدتاً چنین امکانی وجود نداشت. کلاً اینجوری مثل آزمون سؤال می‌آید، جواب را انتخاب می‌کنید. به‌ترتیب بخش‌ها هم هست، یعنی مثلاً اگر شما بخش اول را رد کنید و به بخش دوم بروید، دیگر نمی‌تواند برگردید. به همین نسبت، مثلاً در بخش اسپیکینگ، شما هدفون می‌گذارید صدایتان ضبط می‌شود و بعد از آن زمان مشخص، مثلاً یک دقیقه، دیگر هیچ صدایی رکورد نمی‌شود.

در حد اطلاعاتی که دارم سعی می‌کنم اطلاعات مختصری در اختیارتان بگذارم. آیلتس تفاوت‌هایی بنیادی با تافل دارد، گرچه هردویشان آزمون بین‌المللی زبان هستند. قبلاً این بین بچه‌ها مرسوم بود که می‌گفتند اگر می‌خواهی برای انگلیس یا استرالیا اقدام کنی، آزمون آیلتس را بده و برای بقیه‌ی کشورها تافل. درحالی‌که این روندها الآن تقریباً از بین رفته و بیشتر دانشگاه‌های دنیا هردو مدرک زبان را قبول دارند. یعنی از لحاظ اعتبار تفاوت چندانی با هم ندارند. مدت اعتبار هردو آزمون هم دو سال است. بعد از دوسال آزمون شما معتبر نیست. یک تفاوت آزمون آیلتس این است که در بخش اسپیکینگش مثل کامپیوتر نیست که صدای ما ذخیره بشود و بعداً مصحح تصحیح کند و نمره بدهد. در آیلتس یک اگزمینر روبه‌روی ما می‌نشیند، شروع به صحبت می‌کند. همین تفاوت‌ها باعث می‌شود که بچه‌ها بتوانند انتخاب کنند کدام آزمون مناسب آن‌هاست و خب منابعشان هم با هم متفاوت است. یعنی اگر کسی بخواهد در آزمون آیلتس شرکت کند، قاعدتاً منابعش یک بخش خوبی متفاوت است و نمی‌تواند از منابع تافل استفاده کند و آیلتس بدهد.

ببینید، این سؤال خیلی کلی است. دانشگاه‌های مختلف حداقل‌های مختلفی را می‌خواهند. حتی در یک دانشگاه دپارتمان‌های مختلف نمره‌های مختلفی می‌خواهند. و خب مثلاً یک کفی دارد، من حتی نشنیدم دانشگاهی آیلتس چهار بخواهد. معمولاً از شش تا هفت نمره‌ی قابل‌قبولی در آیلتس است. البته نکته‌ی خیلی مهمی هم که وجود دارد این است که مثلاً شما می‌روید برای پذیرش یک دانشگاه شما می‌روید اقدام کنید و می‌بینید که نوشته مینیمم شیش‌ونیم و می‌گویید من اگر با یک رزومه‌ی خوب آن نمره‌ی شش‌ونیم را بیاورم، می‌توانم اینجا پذیرش بگیرم. درحالی‌که این اشتباه و تصور غلط بچه‌هاست. آن میانگین نمره‌ای که آن دانشگاه با آن به دانشجوهایش پذیرش می‌دهد مهم‌تر است. مثلاً می‌گویم شما ممکن است به یک دانشگاه بروید و مینیمم هفت باشد، درحالی‌که همه‌ی دانشجوهایش با میانگین آیلتس هشت‌ونیم وارد می‌شوند و این خیلی مهم است. نشان می‌دهد با پاس‌کردن آن مینیمم و ریکوئرمنت، شاید نتوانیم پذیرش بگیریم و پذیرش ما را تضمینی نمی‌کند. ولی خب معمولاً از شش تا هفت و هفت‌ونیم رنجی است که دانشگاه‌های کانادا برای آیلتس قبول دارند. برای تافل هم معمولاً از ۸۶ تا ۱۰۰ رنجی است که دانشگاه‌ها برای تافل قبول دارند.

برای منابع آیلتس، واقعیت این است که چون خودم آیلتس ندادم، نمی‌توانم خیلی صحبت کنم. شاید مثلاً در آزمون زبان خیلی مهم است که آدم به‌روز باشد. یعنی شاید منبعی که حتی برای تافل دو سال پیش استفاده می‌شده است، الآن دیگر غیرقابل‌استفاده باشد. در آیلتس هم صددرصد همین است.

ببینید، به‌قول گفتنی، یک ترم بین بچه‌ها وجود دارد که می‌گویند تافل ریکوئرمنت است؛ یعنی شما آن مینیمم را باید حداقل بیاوری، اگر نیاوری، رد می‌شوی. ولی آیلتس، ببخشید جی‌آرای، آپشنال است و کمک می‌کند که رزومه‌ی شما قوی بشود. وقتی شما می‌توانید یک نمره‌ی بالای جی‌آرای بیاورید تا حد خوبی تأثیر معدل شما را پوشش می‌دهد و بهبود می‌بخشد. لذا این جمله جنرالی درست است که نمره‌ی بالای جی‌آرای به پرونده‌ی ما کمک می‌کند. یک دانشجو وقتی اپلای می‌کند، تعداد زیادی مدارک می‌گذارد و یکی از بخش‌های مهمش مدارک زبان است. جی‌آرای می‌تواند تا حد خوبی کمک کند. یک نکته‌ی مهمی که اینجا درمورد جی‌آرای وجود دارد این است که برای بیشتر دانشگاه‌های آمریکا جی‌آرای نمره‌ی لازم است. یعنی شما باید آزمونش را داده باشید. خیلی کم پیش می‌آید که یک دانشگاه صرف‌نظر کند و بخواهد پرونده‌ی شما را بدون آزمون جی‌آرای بررسی کند. ولی درمورد کانادا در بیشتر دپارتمان‌های فنی مهندسی آپشنال است. یعنی اگر شما نمره‌ی جی‌آرای داشته باشید، به پرونده‌ی شما کمک می‌کند؛ درحالی‌که بدون آن هم می‌شود پذیرش گرفت. معمولاً بچه‌ها بعد از آزمون تافل آزمون جی‌آرای را می‌دهند. سه بخش دارد. یک بخشش که ریاضی است و سؤالات ریاضی دارد، مثل همان سؤالات ریاضی‌ای که در دبیرستان پاسخ می‌دادیم، که خب معمولاً برای دانشجوهای فنی مهندسی راحت‌تر است. شاید برای دانشجوهای علوم انسانی یک‌خرده نیاز باشد بیشتر بخوانند. یک بخش وربال دارد که در آن نیاز است دانشجوها و کسانی که می‌خواهند آزمون را بدهند، مطالعه‌ی خوبی داشته باشند؛ چون به‌نسبت سخت است و نیاز به مطالعه‌ی زیادی دارد. یک بخش رایتینگ هم دارد که آن هم شبیه رایتینگ همان تافل است، ولی خب یک مقدار ادونس‌تر و پیشرفته‌تر است.

ببینید، مثلاً در بخش کوانت، یا همان ریاضی، ماکسیمم ۱۷۰ نمره است. معمولاً نمرات بالای ۱۶۰ و ۱۶۵ نمره‌ی خوبی است، هرچند بالاتر بهتر است. معمولاً هم دانشجوهای ایرانی می‌توانند حتی نمره‌ی ۱۷۰ هم بیاورند. ولی در بخش وربال که سخت‌تر است، نمره‌ی بالای ۱۵۰ خوب است و ۱۶۰ به بالا ایدئال است. در بخش رایتینگ هم تقریباً بالای ۳ معمولاً نمره‌ی خوبی است.

ببینید، اسپسفیک است. یعنی کسی که می‌خواهد این اصطلاحات دقیق را بخواند باید سؤالات جدید جی‌آرای را ببیند و کتاب‌هایی مثل وربال ادونتیج را نگاه کند. نیاز است منابعی که استفاده می‌کند آپدیت باشد.

مثلاً کتاب ۳۰۰۰ ورد جی‌آرای معروف است که بچه‌ها از آن استفاده می‌کنند. خود وربال ادونتیج هم معروف است. برای بخش ریاضی یک فایل پی‌دی‌افی بود که مثلاً سؤالات سختی داشت. سؤالات سخت‌تر از آزمون‌های متداول بود. آن را هم اگر نیاز باشد من می‌تواند در اختیارتان قرار بدهم تا اگر از مخاطبین ما کسی نیاز داشت، بتواند استفاده کند. فکر کنم آن سؤالات اسمش هارد کوئسشن بود. نسبت به سؤالات دیفالت که در جی‌آرای بهتر است.

ببینید، جی‌آرای آزمونی برای بیشتر رشته‌های غیرمدیریتی، فنی-مهندسی و علوم انسانی است. ولی جیمس آزمونی است که برای رشته‌های مدیریت و MBA بیشتر نیاز دارند و ضروری است که نمره‌ی این آزمون را نمره‌ را داشته باشند. نمره‌ی خوبی هم باید باشد که بتوانند اقدام کنند. ولی دانشجویان فنی-مهندسی و رشته‌های انسانی و تجربی معمولاً آزمون جی‌مت را نمی‌خواهند. آزمون جی‌مت یک آزمون شبیه آزمون‌های هوشی است که آن هم استانداردش را دارد. فکر کنم بچه‌های MBA در کنکور ارشد هم بخش تی‌مت را دارند، تا جایی که من می‌دانم.

نه. متأسفانه من جی‌مت شرکت نکردم.

ببینید، از لحاظ مقصد می‌گویم قبلاً مقداری مؤثر بود که نمره‌ی کدام آزمون را داشته باشید. ولی الآن خیلی نمی‌شود این را گفت. یعنی چون می‌خواهیم برای این کشور اقدام کنیم مثلاً حتماً این آزمون را باید بدهیم. ولی دانشگاه‌های خاصی وجود دارند که اشاره می‌کنند مثلاً ما ترجیحمان آیلتس یا تافل است. نیاز است سایت آن‌ها را ما حتماً بررسی کنیم و بدانیم. ازلحاظ استاندارد و راحت‌تر و سخت‌تر بودن، خیلی نمی‌شود این را راحت یا سخت گفت. چون هر آزمون، آزمون‌های استاندارد بین‌المللی است و عملاً اینکه بگوییم راحت‌تر است، خیلی حرف درستی نیست. ولی یک نکته‌ی مهمی که درمورد تفاوت این دو هست، این است که مثلاً ما در تافل با انسان روبه‌رو نیستیم. با کامپیوتر برهم‌کنش داریم و برای بعضی‌ها این راحت‌تر است. مثلاً یک نفر خجالتی است، نمی‌تواند موقع اسپیکینگ با یک انسان دیگر صحبت کند. مخصوصاً در اسپیکینگ ترجیحاً تافل آپشن بهتری است. درحالی‌که بعضی‌ها مثلاً چون در آیلتس اگزمینر روبه‌روی ما می‌نشیند و شروع می‌کند به پرسیدن سؤالات متنوع، دقیقاً به خود شخص بستگی دارد. یعنی یک‌ذره، به‌اصطلاح می‌گویند، سابجکتیو می‌شود، به آن اگزمینر وابسته می‌شود. ولی در تافل، مثلاً در بخش اسپیکینگ دو اگزمینر بررسی می‌کنند و نمره‌دهی را انجام می‌دهند و میانگین نمره‌ی آن دو بررسی می‌شود. در آیلتس، یک نفر نمره‌ی ما را بررسی می‌کند. نکته‌ای که وجود دارد این است که با بعضی مؤسسات مشورت می‌کنید که تافل بدهم یا آیلتس بدهم، قاعدتاً اگر فقط کلاس‌های تافل را داشته باشد، قطعاً به شما نمی‌گویند آیلتس را شرکت کنید یا برعکسش. این هم خیلی مهم است که آدم درنظر بگیرد.

ببینید، دانشگاه‌های معمولاً شناخته‌شده‌تر و دانشگاه‌هایی با رنک بالاتر، شرط زبان را دارند. معمولاً هم هرچقدر دانشگاه سطحش بالاتر و رنکش بالاتر باشد، روی زبان و نمره‌ی زبان و حداقل نمره‌ی زبان سخت‌گیرتر است. شاید دانشگاه‌هایی پیدا بشوند که تازه‌تأسیس باشند یا دانشگاه‌هایی که رنک پایین‌تری دارند و می‌خواهند کم‌کم دانشجوهای اینترنشنال زیادی را جذب کنند. آن‌ها شاید روی شرط زبان یک‌خرده راه بیایند و کمتر سخت‌گیری کنند. ولی مهم‌ترین نکته این است که آدم سایت دانشگاه را به‌صورت دقیق بخواند و بررسی کند. در زمینه‌ی مهاجرت تحصیلی، استاد دانشگاهی که ما می‌خواهیم با آن کار کنیم بسیار نقش تعیین‌کننده‌ای دارد. اگر ایشان بخواهند و اجازه بدهند، معمولاً خود دانشگاه هم اوکی است. یعنی این قدرت را دارند که دانشجویی را، مثلاً به‌صورت مشروط، بگیرند. ولی به‌صورت جنرال جواب نه است. ولی در کیس‌های خاص و نادر، یکی از دوستان خود من بود که نتوانست نمره‌ی حداقلی را بیاورد، ولی بعداً آمد و استادش توانست برایش اکی بگیرد.

در این موارد، بهترین کار این است که آدم با آن مسئول ارتباط بگیرند. در دانشگاه‌های ایران به او مسئول آموزش یا مسئول تحصیلات تکمیلی دانشکده می‌گویند. این‌ها افرادی‌اند که باید با آن‌ها ارتباط بگیریم تا جواب قطعی به ما بدهند. بعضی دانشگاه‌ها باز سفت‌وسخت‌تر عمل می‌کنند و می‌گویند وقتی آمدید اینجا باید حتماً دوباره آزمون تافل یا آیلتس را تکرار کنید. ولی بعضی‌ها هم اکی‌تر هستند و می‌گویند نیازی نیست. یعنی باز راه درست و قابل‌اطمینان‌تر این است که ما با فرد مربوطه، ازطریق ایمیل یا تلفن، تماس برقرار کنیم و او ما را راهنمایی کند و جواب قطعی به ما بدهد.

ببینید، سایت حالا نمی‌شود گفت. شاید بهتر باشد بگویم شبکه‌های اجتماعی، مثل کانال‌های تلگرام و گروه‌های تلگرام بیشتر به‎‌نظرم مورداستقبال بچه‌ها قرار می‌گیرد. مؤسسات خوب تافل در تهران، مثل امیربهادر یا اعلایی، این‌ها هم سایت دارند و در سایتشان منابع می‌گذارند. کسانی که در کلاس آن‌ها شرکت کرده باشند و آزمون تافل بدهند، معمولاً می‌آیند سؤال‌ها را آنجا می‌نویسند و بقیه استفاده می‌کنند. پس می‌شود گفت خود سایت اعلایی خوب است. بعد، علی‌محمدی هم در زمینه‌ی تافل قوی است و در سایتش خدمات تصحیح رایتینگ و اسپیکینگ را ارائه می‌دهد. در گروه‌های تافل گروه‌های تلگرامی هم گروه‌هایی هستند که خود بچه‌ها می‌سازند. مثلاً من می‌خواهم تمرین اسپیکینگ کنم، چند تا سؤالی که تمرین کردم برای شما بفرستم و شما تسک‌هایتان را برای من می‌فرستید و برای هم تصحیح می‌کنیم. این کارهای اشتراکی هم جواب خوبی می‌دهد. یا برای آخرین اخبار نحوه‌ی تغییرات یا باز و بسته‌شدن سنترها معمولاً آن گروه‌ها اوکی‌تر است.

به‌نظرم مهم‌ترین چیز این است که برنامه‌ریزی و یک تایم تیبل برای خودمان داشته باشیم. مثلاً وقتی می‌بینیم تایم دانشگاه‌هایی که ما قصد داریم برایشان اقدام کنیم در آذرماه است، معقول این است که ما در آبان ماه تافل بدهیم که اگر خدایی نکرده آن نمره‌ی اورال را نمی‌خواهیم، یکی از سابتسک‌ها نمره‌ای کمتر گرفتیم، بتوانیم دوباره کاورش کنیم. اگر مثلاً این را به زمان‌های آخر موکول کنیم، شاید دیگر وقتش نشود. بعد یک نکته‌ی خیلی مهمی هم که درمورد تافل‌های با تغییرات جدید وجود دارد این است که تافل یک آپشنی گذاشته که نمره‌ی ما را به‌صورت مایور ساسکو برای دانشگاه رکورد می‌کند. یعنی مثلاً من یک آزمون دادم، در سه تا از بخش‌ها نمره‌ی قابل‌قبولی گرفتم، ولی مثلاً در بخش رایتینگ از سی، نمره‌ی هجده گرفتم، خب تافل از مؤسسه‌ی ای‌تی‌اس یک قابلیت گذاشته که من یک بار دیگر تافل بدهم، ولی این بار فقط رایتینگش بهتر بود، ۲۵ بود، بهترین نمره‌های همه‌ی آزمون‌ها را لحاظ می‌کند. بعضی دانشگاه‌ها هم این آپشن را قبول ندارند. یعنی صراحتاً اعلام کرده‌اند ما ریپورت مایور ساسکو را قبول نداریم. بعضی‌ها هم اشتراک کردند که ما قبول می‌کنیم و خیلی مهم است که متقاضی‌ها بروند و سایت‌ها را دقیق بررسی کنند و مطلع باشند. نکته خاص دیگری ندارم. فقط امیدوارم همه‌ی دوستان و مخاطبین یک بار تافل را تجربه کنند و هیچ موقع کارشان به دفعات دوم و سوم نیفتد.